Rumuńskie oddziały pancerne

Czołgi R-1

Włoska artyleria w Afryce Północnej 1940-43

działo plot. 88/56

haubica 149mm

armata 75/27

haubica 75/18

Francuska Piechota Kolonialna z okresu walk w Europie Zachodniej 1944-45

Oddziały Tyralierów Senegalskich w Armii Francuskiej 1943-45

Węgierskie oddziały artylerii

Armata ppanc 7,5cm Rheimetall 40M (PaK 40)
Armata ppanc 3,7cm Rheimetall 36M (PaK 36)

Armata polowa 8cm Skoda 5/8MHaubica polowa 10,5cm Rheinmetall 37M

13 Półbrygada Legii Cudzoziemskiej FFL

13 Półbrygada Legii Cudzoziemskiej

(13e Demi-Brigade de Légion Étrangère - 13e DBLE)

Jednostka powstała w 1940 roku w Sidi Bel Abbes w Algierii na bazie kadry pochodzącej z 1 Pułku Legii Cudzoziemskiej (1er Régiment étranger). Początkowo miała być częścią korpusu ekspedycyjnego, który miał wesprzeć Finlandię w jej walce przeciw Rosji Radzieckiej (Wojna Zimowa). Po kapitulacji Finlandii w marcu 1940 roku, półbrygada wraz z innymi jednostkami korpusu została skierowana do Norwegii, w celu ochrony jej portów przed niemieckim agresorem.

Po zakończeniu walk pod Narwikiem i klęsce wojny w Norwegii, jednostka została wycofana do Anglii, gdzie w czerwcu 1940 roku dołączyła do innych oddziałów francuskich ewakuowanych z Dunkierki (obóz Trentham Park). Tam formacja przyłączyła się do sił Wolnej Francji (FFL).

Dalszy szlak bojowy półbrygady wiódł do Afryki: była obecna na okrętach brytyjskich podczas bitwy o Dakar, szturmowała Libreville, brała udział u boku wojsk brytyjskich w 1941 roku w walkach Erytrei , w Syrii i Libanie, a w 1942 roku brała udział w bitwie pod Gazallą, dzielnie broniąc pozycji pod Bir Hakeim. Następnie po kampanii tunezyjskiej została włączona do rozbudowujących się wojsk francuskich i walczyła we Włoszech , a później wyzwalała Francję.

Włoskie oddziały alpejskie w ramach sił szybkiego reagowania NATO

Batalion Alpini "Susa"

Oddziały Armii Kanadyjskiej w Europie

Radzieckie oddziały pancerne

Batalion czołgów T-80BW (modele: Revell)

Batalion czołgów T-80BW (modele: Altaya)

6 Pomorska Dywizja Powietrzno-Desantowa WP

6 Pomorska Dywizja Powietrzno-Desantowa

Dywizja była elitarną jednostką LWP, do której trafiali najlepsi poborowi. Jej zadaniem było wspólnie z podobnymi formacjami radzieckimi i innych armii państw-członków Układu Warszawskiego, dokonywanie taktycznych i operacyjnych desantów powietrznych na tyłach linii obronnych nieprzyjaciela. W przeciwieństwie do radzieckich dywizji powietrzno-desantowych była dywizją typu lekkiego (chociaż posiadała niewielki komponent zmechanizowany w postaci m.in. pewnej liczby BWP-1 - jednak ze względu na brak odpowiednich samolotów transportowych nie mógł być desantowany i służył jedynie do działań naziemnych).

7 Łużycka Dywizja Obrony Wybrzeża WP

7 Łużycka Dywizja Obrony Wybrzeża

Ta jednostka LWP nazwana eufemistycznie Dywizją Obrony Wybrzeża była w zasadzie formacją desantową, przeznaczoną do działań zaczepnych z morza, a nie obronnych. W ramach planowanego konfliktu z NATO prawdopodobnie przydzielono jej zadanie desantu na bałtyckim wybrzeżu Danii, w ramach współdziałania z jednostkami piechoty morskiej Floty Bałtyckiej ZSRR i specjalnie przeszkolonym pułkiem zmechanizowanym NAL.

Rumuńskie formacje artylerii

105mm Krupp model 1912

10.5 cm leFH 18

75mm Krupp model 1907/12

Flak 36 37mm

Armata 75 mm wz. 1897

Radzieckie działka ppanc 45mm M1937 (53-K) oraz M1942 (M-42) stały się na skutek braków sprzętowych standardową rumuńską bronią ppanc.

Węgierskie oddziały pancerne

Na początek zdobyczny BA-6M :)

Włoska piechota w Afryce Północnej

Włoska piechota w Afryce Północnej 1940-42

Zasadniczy trzon formacji piechoty włoskiej w Libii stanowiły dywizje piechoty przystosowane do przemieszczania się za pomocą transportu samochodowego (Autotrasportabile). Choć oczywiście trzeba mieć na uwadze to, że stan faktyczny często odbiegał od ideału i część oddziałów była zmuszona podczas przemieszczania się korzystać z własnych nóg.

Ogółem do 1940 roku sformowano na rzecz frontu afrykańskiego 9 dywizji piechoty przystosowanych do transportu samochodowego:

• 17 DP Pavia (27 i 28 pp, 26 pa),
• 25 DP Bologna (39 i 40 pp, 10 pa),
• 27 DP Brescia (19 i 20 pp, 55 pa),
• 55 DP Savona (15 i 16 pp, 12 pa),
• 60 DP Sabratha (85 i 86 pp, 42 pa),
• 61 DP Sirte (69 i 70 pp, 43 pa),
• 62 DP Marmarica (115 i 116 pp, 44 pa),
• 63 DP Cirene (157 i 158 pp, 45 pa),
• 64 DP Catanzaro (141 i 142 pp, 203 pa).

Według etatu z 1940 roku dywizja liczyła 10 978 żołnierzy, posiadających na uzbrojeniu: 262 lkm, 232 ckm, 111 moździerzy 45mm, 12 moździerzy 81mm, 16 działek plot. 20mm, 8 działek ppanc. 47/32, 8 dział piechoty 65/17, 24 armaty 75/27, 12 haubic 100/17, 180 rowerów, 249 motocykli, 398 samochodów, 36 ciągników artyleryjskich oraz 46 lekkich czołgów L3/35.

W toku walk uzbrojenie tych oddziałów było uzupełniane (głównie ze względu na kolosalnie wysokie straty - część z tych dywizji została całkowicie rozbita lub rozformowana ze względu na straty bojowe), aż do czasu osiągnięcia poziomu przewidzianego etatem AS42.

Formacje piechoty w Armii Czerwonej